Martijn Tamboer

Het leuke van het vak schrijven is dat je het nooit leert. In dit enigszins verontrustende citaat van Carmiggelt schuilt een kern van waarheid. Want nog steeds, na al die jaren tekstschrijven, staar ik bij elke nieuwe opdracht naar een wit scherm. Mijn hoofd is leeg, de twijfel slaat aan. Wat is de eerste zin? Wat wil ik overbrengen? Hoe raak ik de juiste snaar?

Het scherm vult zich voorzichtig met wat steekwoorden. Langzaam doemt er iets op. Een structuur tekent zich af. De puzzelstukjes liggen klaar. En dan plots, paf, boem is het weer raak. Ik kom in een roes en als een verwoede pianospeler dansen mijn vingers op de toetsen. Letters vormen woorden, woorden vormen zinnen en alinea na alinea loopt de stroom van inspiratie door naar een verhaal. Een verhaal over een organisatie, een product, een visie. Een verhaal voor de klant, de doelgroep, de lezer. En pas nadat de perfecte harmonie, de juiste compositie zich aftekent, hoor ik mezelf zeggen: schrijven is leuk!