Mag het wat minder makkelijk?
Als tekstschrijvers helpen we mensen en organisaties om hun boodschap helder te formuleren. We gebruiken daarbij duidelijke taal, zodat lezers begrijpen wat er staat. Vaak betekent dat: vereenvoudigen wat onze opdrachtgever heeft bedacht. En dat doen we, als we heel eerlijk zijn, soms met gemengde gevoelens.
Wie dol is op taal, zoals wij, geniet ervan om in elke situatie precies het goede woord te vinden. Dat vraagt om een uitgebreide woordenschat. Slenteren is niet hetzelfde als marcheren. Smikkelen is niet hetzelfde als schrokken. En rammen is niet hetzelfde als meppen. Dus kijkt een goede tekstschrijver steeds welke variant het beste in een specifieke context past.
Lezers die niet zo bedreven zijn in de Nederlandse taal, kennen veel van deze varianten niet of nauwelijks. Zij zijn beter bekend met meer algemene woorden, zoals lopen, eten en slaan. Daar houden we dus rekening mee als we een tekst schrijven voor deze doelgroep. De tekstschrijver in ons weet immers dat zij daar het beste mee geholpen zijn. Dat is het doel van onze opdrachtgever – en dus ook ons doel.
En toch vindt de taalliefhebber in ons het weleens jammer. Zonder al die mooie woorden en nuances is zo’n tekst net een gerecht zonder kruiden en specerijen. Of een schilderij van een bos waarvoor maar één tint groen is gebruikt. Het kan wel, maar je mist toch wat.
Dus ja, wij denken altijd met plezier mee hoe we teksten eenvoudiger kunnen maken, zodat ze geschikt zijn voor een zo breed mogelijke doelgroep. Desalniettemin kijken we soms wat weemoedig naar al die prachtige woorden die ongebruikt liggen te verstoffen. En dan schrijven we een blog om die tóch een podium te geven.